PROLOG

- Rika! – krzyknął czarnowłosy chłopak, wskazując sklepienie – To tutaj!

Dziewczyna podniosła się z kolan i spojrzała w górę. Jej ciało zamarło. Wyglądała, jak marmurowy posąg, misternej ręki. Piękny posąg. Blondynka w dalszym ciągu patrzyła na skały. Grota, w której się znajdowali była ciemna, ponura i duszna. Jedynym źródłem jasności były ich świetlne kule, które stworzyli za pomocą magii. Niestety wykorzystywały one ich energię, która i tak była na wyczerpaniu. Najgorsze było jednak to, że nie wiedzieli co mogą spotkać po drodze, a mogli się bronić tylko za pomocą ich czarodziejskich mocy.

Teraz jednak nastąpił przełomowy moment w ich podróży, a przynajmniej tak im się na początku wydawało. Na sklepieniu zaczęły się pojawiać coraz bardziej jaśniejące i widoczne wzory. Wzory, o których mówił ich mistrz. Wnętrze jaskini rozjarzyło się błękitną barwą, która biła od tajemniczych znaków. Rika i jej towarzysz poczuli silne wibracje powietrza.

         Dziewczyna spojrzała na przyjaciela, a na jej twarzy się pojawił, dawno nie widziany, uśmiech. Odetchnęła głęboko i podbiegła do niego. Zarzuciła mu ręce na szyję, a po chwili poczuła mocny, odwzajemniony uścisk. Stali tak dosłownie kilka sekund, ale czuli, jakby minęły minuty, a może nawet godziny. Rika się odsunęła, ale nie zmniejszając dzielącej ich odległości. Dłońmi objęła jego twarz.

         - Udało nam się, Devin! – powiedziała, nie panując nad własnym głosem – Znaleźliśmy wejście!

         - Spokojnie, Hyaci – rzekł spokojnie, ale był równie szczęśliwy, jak ona – Nie cieszmy się za wcześnie. Na razie to żadnego wejścia nie widzę. Skupmy się najpierw, aby owe znaleźć, co ty na to? Chodź… Nie ma na co czekać.

          Rozdzielili się. Devin zaproponował, że pójdzie sprawdzać prawą stronę, natomiast Rika - lewą. Nie kłócili się, bo nie było o co. Chcieli się wydostać z tej jaskini, jak najszybciej. Jednak mieli jeden problem.

         - Dev, tak w ogóle, to czego mamy szukać? – zapytała blond włosa dziewczyna. Patrzyła na przyjaciela, wyczekując satysfakcjonującej odpowiedzi.

         Brunet próbował ukryć niepewność, ale Rika to zauważyła. Chłopak westchnął, a jego oczy wyrażały całkowitą niewiedzę. Należał do osób, które nie lubią nie wiedzieć. Dużo czytał i się uczył, nie tracił zbyt wiele czasu na imprezy, jak większość jego znajomych. Był inteligentny, ale też popularny i lubiany w Akademii. Nie znosił, kiedy nie znał odpowiedzi na jakiekolwiek pytanie,  jednak umiał się pogodzić z przegraną. Na dodatek okazał się obiektem westchnień wielu dziewczyn. Wiedział, że Rika na nim polega, a on na niej, jednak teraz… Nie umiał odpowiedzieć na jej pytanie, przez co był wściekły. Wściekły sam na siebie.

         - Nie wiem, Hyaci. Naprawdę nie wiem, ale… - Dziewczyna chciała go upomnieć już nie wiadomo, który raz z rzędu, aby nie nazywał jej tak, jednak nie pozwolił dojść jej do głosu – Nie mamy na to czasu. Słuchaj, dotykaj każdego miejsca na tych ścianach. Szukaj szczelin, dziur, otworów… Wszystkiego, co może ci się wydać podejrzane.

- A jeżeli przejście jest otwierane za pomocą magii? Nie mam tyle energii, aby używać zaklęcia otwierającego. Z resztą ty również…

Chłopak podrapał się w tył głowy, a robił tak zawsze, kiedy nad czymś myślał. Również delikatnie zmarszczył nos, co też było oznaką wysiłku umysłowego, a wyglądał wtedy naprawdę słodko – przynajmniej według Riki. Po chwili wyszczerzył nienagannie białe zęby.

- Myślę, że to poczujemy. Skoro drzwi są magiczne, to muszą tą magię wydzielać, co objawia się, jako drgania powietrza. Pamiętasz wykład profesora Conroy’a? „Magia jest wyczuwalna. Oczywiście nie dla wszystkich, ale dla nas, czarodziejów, owszem. Najczęściej są to drgania powietrza lub podłoża, ale każdy może odczuwać ją inaczej”. Więc nie mamy się czym martwić, a przynajmniej tak mi się wydaje.

- Faktycznie. Pewnie masz rację – Nie była to wypowiedź ironiczna. Wszyscy z najbliższego otoczenia Devina wiedzieli, że chłopak rzadko się myli.

Każde z nich poszło na wyznaczoną wcześniej stronę i rozpoczęli poszukiwania. Mijały minuty, ale ani Rika, ani Devin niczego nie mogli znaleźć. Nie było żadnego wejścia, żadnych drzwi, tylko skały, pająki, szczury i innego rodzaju robactwa. Młoda czarodziejka stawała się coraz słabsza. W podziemiach spędzili co najmniej kilka dni. Brakowało im żywności, wody, a na dodatek magii. Rika była wykończona, jej przyjaciel również, ale nie dawał tego tak po sobie poznać. Dziewczyna chciała usiąść i odpocząć.

- Jak tam, Hyaci? Masz coś? – zawołał Dev, a jego głos rozbrzmiewał dużo dłużej, dzięki echu.

Blondynka stała akurat oparta o ścianę i obserwowała, teraz delikatnie świecące, znaki. Zakręciło jej się w głowie, osunęła się na podłogę i był to moment, na który czekali. Gdzieś usłyszeli dość ciche kliknięcie, jakby zapalanego światła. A następnie środkowa część jaskini zaczęła żarzyć się niezwykle biało-niebieskim blaskiem.

Rika, w niewiadomo jaki sposób, odzyskała siły. Mroczki przed oczami ustąpiły, natomiast przysłoniła je ręką, aby cokolwiek widzieć.

- Dev! Gdzie jesteś?! – krzyknęła, a nagle ktoś chwycił ją za rękę. Wplótł jej palce w swoje.

Chłopak również starał się zobaczyć, jak najwięcej, ale prawda była taka, że nie widzieli kompletnie nic. Tylko światło. Dziewczyna czuła, że jej przyjaciel był spięty. Delikatne drżenie jego ręki, świadczyło o tym, że kumuluje magię, aby móc – w razie potrzeby – jak najszybciej jej użyć. Uścisnęła go delikatnie. Nawet nie mogli na siebie spojrzeć. Czuli tylko swoją obecność. Słyszeli swoje oddechy, bicia serc.

- Jesteś gotowa?

- Nie wiem. Nie wiem na co… - odpowiedziała Rika cicho.

W jaskini, mimo coraz większej jasności, która wydobywała się z olbrzymiego wejścia, było cicho. Nie musieli krzyczeć, a nawet szept brzmiał bardzo głośno – takie mieli wrażenie.

- A jak myślisz? – Rika wyobraziła, że Devin się uśmiechnął. Jednym z tych uroczych uśmiechów. Widziała ten jego delikatny dołeczek w lewym policzku, jego przymrużone oczy, w których płonął i tańczą wesołe iskierki. W tym momencie uświadomiła sobie, że… Czuje do niego coś, czego nie potrafiła wytłumaczyć. Coś, czego jeszcze nigdy nie czuła.

W międzyczasie zrobili parę kroków, zbliżając się do światła. Wiedzieli, że to nie koniec – a początek.

- Hm? – mruknął chłopak, ponaglając ją.

Poczuli, że przekroczyli jakiś próg.

         Odpowiedzi się nie doczekał. 

CDN.

CZYTANIE = KOMENTOWANIE

No i jest zapowiadany Prolog. Szału nie ma, ale ja po prostu muszę się rozpisać ^^
Zapraszam do komentowania, bo jeśli nikt nie czyta, to udostępniać nie będę :(
Strona pomału będzie nabierać charakteru.
Większość zakładek pouzupełniam. 

No i em... Klikajcie, że obserwujecie! :)
Pozdrawiam ;*